by Τον Ιούνιο του 2020 έγραψα ένα κείμενο στην ιστοσελίδα του FB των αποφοίτων του Βαρβακείου με αφορμή εκτεταμένα αλγεινά φαινόμενα βλακωδών παρλατών περί «αριστείας» και αξιολύπητου γλυψίματος κυβερνητικών και συστημικών πολιτικών και προσώπων με το πρόσχημα της προβολής αποφοίτων του σχολείου. Προκάλεσε τις θετικές αντιδράσεις πολλών συναποφοίτων δείχνοντας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι το κριτικό πνεύμα που μάθαμε στα χρόνια μας στο Βαρβάκειο εξακολουθεί να υπάρχει. Φυσικά προκάλεσε και την μήνη των συστημικών σφουγγοκωλάριων που για άλλη μία φορά αποδεικνύουν τόσο την μικρόνοια τους όσο και τις κουτοπόνηρες αφετηρίες τους. Εύκολα μπορεί να δει κανείς τον σχετικό διάλογο στο https://www.facebook.com/groups/varvakio.alumni/permalink/10157442706970197 Επειδή το κείμενο
Topics:
Stavros Mavroudeas considers the following as important: Uncategorized
This could be interesting, too:
Merijn T. Knibbe writes ´Fryslan boppe´. An in-depth inspirational analysis of work rewarded with the 2024 Riksbank prize in economic sciences.
Peter Radford writes AJR, Nobel, and prompt engineering
Lars Pålsson Syll writes Central bank independence — a convenient illusion
Eric Kramer writes What if Trump wins?
Τον Ιούνιο του 2020 έγραψα ένα κείμενο στην ιστοσελίδα του FB των αποφοίτων του Βαρβακείου με αφορμή εκτεταμένα αλγεινά φαινόμενα βλακωδών παρλατών περί «αριστείας» και αξιολύπητου γλυψίματος κυβερνητικών και συστημικών πολιτικών και προσώπων με το πρόσχημα της προβολής αποφοίτων του σχολείου.
Προκάλεσε τις θετικές αντιδράσεις πολλών συναποφοίτων δείχνοντας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι το κριτικό πνεύμα που μάθαμε στα χρόνια μας στο Βαρβάκειο εξακολουθεί να υπάρχει. Φυσικά προκάλεσε και την μήνη των συστημικών σφουγγοκωλάριων που για άλλη μία φορά αποδεικνύουν τόσο την μικρόνοια τους όσο και τις κουτοπόνηρες αφετηρίες τους.
Εύκολα μπορεί να δει κανείς τον σχετικό διάλογο στο https://www.facebook.com/groups/varvakio.alumni/permalink/10157442706970197
Επειδή το κείμενο μου μάλλον έχει μία ευρύτερη μικρή αξία για προβληματισμό το αναπαράγω εδώ.
Η εικόνα της σελίδας έχει γίνει πλέον επιεικώς θλιβερή.
Δεν είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να υπάρχουν αντιπαραθέσεις. Το αντίθετο. Κίνηση και αλλαγή δεν υπάρχει χωρίς αυτές, όπως μάθαμε όταν η έννοια της διαλεκτικής ήταν βαθιά ριζωμένη στο σχολείο μας ακόμη και όταν κυνηγιόταν από την κρατική εξουσία, όπως στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας. Όμως, τουλάχιστον στο Βαρβάκειο που ζήσαμε, οι αντιπαραθέσεις αυτές – ακόμη και οι οξύτερες – είχαν τουλάχιστον ένα επίπεδο.
Σήμερα, βλέπει κανείς μία δράκα «συστημικών αρίστων» που χαϊδεύουν τα γένια τους (που συνήθως δεν έχουν), προσπαθούν να προβληθούν έναντι άλλων που τους θεωρούν πληβείους, γλύφουν κανένα κυβερνώντα (ακόμη και όταν αυτός δεν τους ακούει). Και κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι ο σύλλογος αποφοίτων – ή κάποιου τύπου σύνδεσμος αποφοίτων – θα γίνει μία καλή μασονία αλληλοϋποστήριξης τύπου Κολεγίου.
Όλα αυτά πηγαίνουν αντίθετα στην παράδοση του σχολείου που γνωρίσαμε.
Το Βαρβάκειο δεν ήταν σχολείο της πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας που ετοίμαζε τους κανακάρηδες της για να κυβερνήσουν και να εκμεταλλευθούν την πληβειακή πλειοψηφία της χώρας. Ήταν ένα σχολείο μικροαστικών, μεσοαστικών και λαϊκών στρωμάτων που η ταξική επίδειξη υπεροχής αντιμετωπιζόταν – και πολύ σωστά – με σκαιότατους τρόπους.
Επίσης ήταν ένα σχολείο που εστίαζε στο διαρκές και σε βάθος κυνήγι της μόρφωσης. Και γι’ αυτό στο έδαφος του ευδοκιμούσαν απόψεις που η πολιτικο-κοινωνική εξουσία θεωρούσε αιρετικές και τις κυνηγούσε δεόντως. Αυτός ο προσανατολισμός στη γνώση του έδινε και τις καλές επιδόσεις που τότε είχε στις εισαγωγικές στα πανεπιστήμια αλλά επίσης την ικανότητα να στέκεται κριτικά απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Οι χρονιές που το σχολείο είχε τις πιο ψηλές επιδόσεις στις εισαγωγικές ήταν οι χρονιές που η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών αμφισβητούσε την έννοια του «προτύπου σχολείου». Όχι από άγνοια και αχαριστία προς το σχολείο – και το γενικότερο περιβάλλον του – που τους έδωσε πολλά, όπως και πήρε από αυτούς. Αλλά από την κατανόηση της βασικής παιδαγωγικής αρχής ότι ένα σύστημα είναι πετυχημένο όταν ανεβάζει όλα τα τμήματα του και όχι όταν τα ξεχωρίζει σε προνομιούχα και απόπατους. Αντιθέτως, είναι τα πρώτα που πρέπει να βοηθήσουν τα δεύτερα να βελτιωθούν και αυτό δεν μπορεί να γίνει με το απαρτχάιντ μεταξύ τους.
Αυτή ήταν η παράδοση του σχολείου και μέσα από αυτή βγήκαν παραδείγματα ανιδιοτελούς και σημαντικής προσφοράς στη χώρα μας και όχι λιμοκοντόροι της εκάστοτε εξουσίας. Πιθανότατα το σχολείο άλλαξε πολύ, μάλλον από την δεκαετία του 1980 και μετά. Ταυτόχρονα όμως έπαψε και να έχει τον όποιο ρόλο είχε μέχρι τότε στην ελληνική κοινωνία. Οι λόγοι είναι πολλοί και κοινοί για όλα τα μεταπολιτευτικά κυβερνητικά κόμματα (γαλάζια, πράσινα και ροζουλί).
Αν αξίζει να κρατηθεί κάτι από την παράδοση του σχολείου είναι ακριβώς αυτός ο ιστορικός ρόλος του. Ακόμη και αν σήμερα πρακτικά δυστυχώς μάλλον έχει πεθάνει. Οι καμποτίνοι της ‘αριστείας» και ιδιαίτερα της γαλάζιας μόνο ζημιά κάνουν στην ιστορική προσφορά του σχολείου. Φυσικά αυτό ποσώς δεν τους απασχολεί. Άλλωστε όπως είπε και ο μακαρίτης, «γιατί να το κρύβουν άλλωστε» αφού μόνο έτσι μπορούν να πουλήσουν κάπως την πτωχή πραμάτεια τους.
ΥΓ. Όσο για τους ανόητους που ξιφουλκούν κατά της Αριστεράς ταυτίζοντας την με ευτραφείς ή μη συριζαίους, το μόνο που προδίδουν είναι την βαθύτατη άγνοια τους. Προφανώς νύχτα θα πέρασαν από το σχολείο.
